Шинэ Оны Анхны Бичлэг

Юуны өмнө цаг заваа гарган блогоор минь орж ирэн үнэтэй, сайхан үгээр магтан урамшуулдаг блогчин анд нартай шинэ оны мэнд хүргээд энэ жилдээ амжилт, бүтээлээр дүүрэн байх болтугай гэж ерөөе! Дашрамд нь гэртээ хонодоггүй залхуу андаа өршөөгөөрэй. Цаг заваа гаргаад ороод гарахад шинэ сэргэг юм юу ч байхгүй, гал хөсгүй хүйтэн угтсан тэр нэг хэсэг үеийг уучлаарай. Галаа түлэхгүй, цайгаа чанахгүй юм байж хүн орж ирсэн болов уу гээд гардаг гээд боддоо. Түүнийгээ бас хүлээн шөвшөөрөхгүй байх санаатай. За байз ямар шалтаг тоочдог юм билээ, юу руу чихдэг юм билээ гээд хайгаад байна гээд боддоо. Шалтаг хэлье гэсэн чинь бас зөндөө байна. Тэгэхээр ерөөсөө шалтаг хайхаа болиод миний буруу гэмээ хүлээлээ.

Шинэ оны бичлэгээ тэгж байгаад тавтай эхэлнэ гэж байтал шинэ он маань хуучирч байх шиг. Он сар өдөр тавихдаа андуурахгүй байхыг бодоход. Хуучирсаны тэмдэг гэж бодож байна. Энэ оны хуанлигаа нээж найз нхдийн төрсөн өдрийг тэмдэглэхийн хуучин хуанли, журналаа харж байтал их сонин зүйлс бас байнаа. Ёстой л (Бичиж тэмдэглээгүй юм бүхэн харанхуйн мананд хучигдаж үүрд мартагдах тавилантай аваас, бичигдсэн юм бүхэн амьд мэт ажгуу) гэж хаа нэгтэйгээ бичиж авсан мөрүүд дурайтал цагаан дээр хараар харагдаж байлаа. (Миний 1997 оны өдрийн хуанли)
Хуудас эргүүлээд гүйлгэж байтал Эмили Дикинсон гээд гараад ирэхээр нь ёстой гайхлаа даа. Үгүй тэр үед би бас Эмили Дикинсоныг мэддэг байжээ гэж өөрөө өөрийгөө гайхлаа. Ломбын Нямаагийн орчуулсан Эмили Дикинсоны шүлэг миний дэвтэр байж байлаа даа. Тэгээд энд бичих гэснээ шинэ оны бичлэгээ бэлэг дэмбэрэлгүй шүлгээр эхлээд төвөг гэж Монгол хүний зангаараа бодоод дараагийн бичлэгтээ оруулъя гэж шийдлээ. Харин нэгэнт нэрийг нь дурдсан болохоор Эмили Дикинсоны нэг шүлгийг доор орууллаа.

Hope is the thing with feathers by Emily Dickinson

Hope is the thing with feathers
That perches in the soul,
And sings the tune without the words,
And never stops at all,
And sweetest in the gale is heard;
And sore must be the storm
That could abash the little bird
That kept so many warm.
I’ve heard it in the chilliest land,
And on the strangest sea;
Yet, never, in extremity,
It asked a crumb of me.